لمنیت

سلام

و

اولین و بی تردید آخرین باری نیست که از قلم شاعر ، کوتاهی بلندبالا می خوانیم و البته این بار عاشقانه ای که چندان شمایل اش به عاشقانه ها شبیه نیست ولی درون اش آتش انتظار شعله ور است .
اولین لذت کشف و شهود در همان سطر دوم و با کلمه ی توهم که تو هم می توان خواندش روی می دهد اما این تازه شروع کار است و به یکباره بارانی از تصاویر است و کلمات که بر سر ذهن می بارد تا بتواند لذت ادراک آن تصویر نهایی را که صدای ناله های دری خسته است در عبور یاد و بی عبور یار که همین تصور لوکیشن کار را به سرعت ترسیم می کند یعنی یک محیط بیابانی که با باد خاکی نیز به هوا بلند شده است و آن گوشه تر هم کوزه ای شکسته و گیوه ای خسته نیز دیده می شود .
البته متروک بودن این در را علاوه بر فضای کلی از بی کلون بودن آن نیز می شود فهمید چرا که دری اگر مستعمل باشد بدون کلون نمی ماند .
اما از همه ی اینها گذشته بازی زیبای شاعر با ه م ر است ؛
سطر اول : هم
سطر دوم : توهم
سطر سطر پنج ام : هجوم ، هر ، هرزه ،
سطر شش ام : وهم
که این امر اگر چه در نمای اثر روی می دهد ولی تاثیری به سزا در محتوا دارد با توجه به موضوع اثر که با هم یا بی هم بودن است و همین تاثیر در محتوا ست که به بازی های کلامی اعتبار ادبی می دهد و بدون آن صرفاً یک جور بازی است بدون ارزش شعری .
استفاده از ؛
بدور باد .. هر باد
دور .. در ها .. در هجوم
از نظر ریتمیک به غنای کار منجر شده است و هارمونی درونی زیبایی آفریده است .
اما سطر دوم جایی ست که اتفاق اصلی شعر روی می دهد ، هنگامی که واژه ی توهم ، می تواند تو هم را به ذهن متبادر کند که در ادامه با هر دو خوانش باقی شعر هماهنگ است و تنها تفاوت آن جاست که در خوانش اول شاعر در نقش عاشقی ست منتظر و در خوانش دوم شاعر از عاشق بودن منصرف شده است و به انتقام گیرنده بدل می شود .

حرف آخر اما این که چه گونه می شود شعر کوتاهی که در شش سطر نوشته شده است این همه زیبایی داشته باشد و گاهی اشعاری در ششصد سطر خالی از حتی یک زیبایی هستند ؟؟
جواب اش را اگر چه در بالا بررسی کردیم ولی دوست دارم دیگر عزیزان برای آموختن به من به سوال ام پاسخ گویند.

و در نهایت سپاس های بی شمار از شاعر نجیب و توانا به واسطه ی اشتراک اثر و باز گذاشتن پنجره ی نقد چون همیشه که این روزها کم باب شده است این جرات و جسارت ها ..