گله

هر کس که کند نرد دل ما گله ی خویش

داند که من غمزده تا عرش گله دارم ؟
ابر
آسمان ابری شده می بارد آن باران خون
سیل اشک لیلی مجنون ببین صحرای دل
خیال
منو شبها و خیال تو و آرامه دل
نکنم شکوه به ویرانه که تنها شده ام
دل زار
اگر طوفان بپا کرده دل زار دلم امشب
دل شوریده و دیوانه ای دارد بیا بنگر
قفس
گر کند این دل دیوانه گله کنج قفس
شده او عاشق زاری که به ویرانه خویش
خاک
ای خوش آن روز دل بیدل من خاک شود
تا نباشد همه در کنج قفس بی پرو بال
دل
قفسهای دل ما را شکستند
دل ما را به سیل خون نشستند
شرر
چنان تیر نگاهت زد شرر بر جان ما امشب
که سوخت آخر دل ما را نمانده گردی از او هم