حسرت

درود بر شما
ابتدا سپاس از اشتراک‌گذاری اندیشه‌تان
و بعد سپاس از سعه صدرتان برای درخواست نقد
زین سبب جسارت می‌کنم و نکاتی را اشاره می‌کنم
۱- مثنوی قالبی ست که دست شاعر را برای انتخاب قوافی باز می‌گذارد، پس انتخاب‌های زیرکانه‌تر به قوت آن می‌افزاید
۲- ایراد وزنی فقط در یک مصراع اتفاق افتاده که آن هم مشخص است غفلت شده وگرنه شاعر با وزن اثرش قطعا به‌خوبی آشناست. چه بسا حال شاعر به هنگام سرودن بر این منوال بوده که کلامی اضافه شود و دقت به اضافه بودن وزنش نداشته. برای همه اتفاق ممکن است بیفتد
۳- پایان باز یا حتی شروع از میانه داستان ترفند زیرکانه‌ای ست که می‌تواند مخاطب را هم همراه کند و هم سرگردان، اما هر پایان بازی الزاما با ذهن مخاطب بازی نمیکند. گاهی پیامی دیگر دارد. اینجا به ذهن من مخاطب این القا می‌شود که شاعر باقی حرف‌هایش را در ذهن مونولوگ کرده است و قلم همراه ذهنش نچرخیده
۴- یک‌دستی زبان شعرتان ستودنی ست ۵- با اینهمه استفاده از حروف اضافه مخفف‌شده یا برخی تعابیر کهن حتی با ساختار این شعر که زبانی قدیمی دارد همخوان نیست ۶-شاعری که توانایی دارد کلمه ساتور را در شعرش بنشاند بدون گزند رساندن به ساخت شعر، قطعا می‌تواند تعابیر کهنه را به‌روز کند
۷- دست از سرودن برندارید

هماره سبز بودن را برای قلم‌تان آرزومندم