سرزمینی دیگر

یک زمانی ما بودیم و خاطرات و قصه هایی که تا عمقِ وجودمان رسوخ کرده بودند ( دختر کبریت فروش، تصمیم کبری، روباه و زاغ، باز باران با ترانه و...) که پس از سگْدوهایِ بیهوده و روزمره گیهایِ سرابگونه و توخالی و اُنس گرفتن با هزار قرض و قسط و وام بالاخره گاهی با مروری بر آن نوستالژیهایِ بی بازگشت میخواستیم یا میخواهیم در سایه یِ همان زیباییهایِ گذشته و دوری از تکررِ بی اساس، لمید و سایه یِ خیالی شان را بر سرمان داشته باشیم. ( این است که هنوز که هنوز است هر شب، قبل از خواب حتما عیسی نصراللهی با خیالات و رؤیاهای قشنگ و کودکی اش، کیفش را میگیرد و به سر کلاس میرود و در همان افکار زیبا، به بالای کوه میرود و نیِ کودکی اش را به خیالِ اینکه می تواند به آسمان بزند،بر میدارد و با خنده یِ دوستانِ کوچکش به خود می آید و زیرِ نم نمِ باران آوازِ حسن زیرک* می خواند).
ولی اینک، فضای مجازی به هیچ چیزی رحم نمیکند، میخواهد به دست خودمان، آن خاطرات را بکُشیم. یک روز چوبِ کبریتِ دخترِ کبریت فروش اصلا روشن نمیشود
یک روز کبری را به خانه ی بخت میفرستند تا خیال گم شدن کتاب به سرش نزند و یک روز هم بجای پنیر، موبایلی ! دستِ زاغ میدهند تا مکر روباه را خنثی نماید!. اینها میخواهند ما را بکشند. می دانید چرا؟ چون تخریب یادِ گذشته و کودکی یعنی مُردنمان.
آنها به زیرکی خاصی دارند بر ما هجوم می آورند.



کلاغها این بار نمی خوانند
پنیرشان درمنقاراست

و یا آدامسها
نشانی از خروس داشته باشند

ترکیبِ آدامس و خروس ( اشاره به آدامسِ خروس نشان)
قابلیتِ تأمل دارد. ضمن اینکه حس آمیزی و جانبخشی نیز وجود داشت.
یک اعتراض به سردیِ آدمها و تازیدن به تکنولوژی افسارگسیخته .
گاهی نیاز است که به این زبان اعتراضی صورت گیرد ( شاید نیّتِ نیکی در آن باشد) ولی به همان خاطری که فوقا اشاره نمودم. چون این حرکت نمادها،زیباییها و خاطرات قدیممان را به یغما میبرد و تابویِ دوست داشتنی شان شکسته میشود،مخالفت میکنم.( همیشه همینطور بوده است،دوست ندارم صد دانه یاقوتم،شکوفه دهد و میوه گردد و در غرفه هایِ بی احساس، فروخته شود).


به یادِ روباه و زاغ، شعری از خودم میفرستم:



صبحگاهی یک کلاغِ ساده دِل
رفت بالایِ درختِ پا به گِل /

ساده دِل با خود پنیری داشتی
پیشِ خود،لبخندِ شوری داشتی/

لیک پایِ آن درختِ پیرِ سَرد
روبَهِ مکّار،فکری، چاره کرد /

گفت: زاغا،ای کلاغا،ای زرنگ
نیست مثلِ تو هُمایِ پُر زِ رنگ/

حیف بادا کز دهانِ سبزِ تو:
نَشنَوَم آوای گرم و نَغزِ تو /

این کلاغِ روزگارِ دشتِ ما
خورد فریبِ روبَهِ " آدم نما " /

او بخواندی یک نوایی از هَوَس
با تمامِ رِغبَت از عمقِ نَفَس /

با نوایَش، آن طعامِ دِلربا
رفت در آغوشِ گرمِ ناقلا /

فَحش داد آن زاغکِ کم هوشِ ما
بر زمانِ زیرکِ رِندِ جفا /

پشتِ دست که نه،پَرِ زیبایِ خود:
چون بکندیدی،شَبیهِ "تاسِه " شُد/

روبهِ پیروز،میدانَد کجا :
گُسترانَد تورِ مَکرِ حیله را /

_____________________

عیسی نصراللهی


* حسن زیرک: خواننده ی بزرگ و بِنام و برجسته یِ کورد