ویرانه

باید آخر بروم ساکن میخانه شوم
جور ساقی بکشم بنده پیمانه شوم
ترک دنیا کنم و گوشه عزلت گیرم
آشنا آمده و  با همه بیگانه شوم
بعدیک عمر خماری و صبوری آخر
قسمت این بود که سرگشته ودیوانه شوم
همت ساقی میخانه بلند و شب مستی کوتاه
از همین همت بالاست که ویرانه شوم
شهره شهرم و گویی اثرم نیست دگر
کام گیرم ز لب جام که افسانه شوم
جام باده به کف و رقص کنانم به سَماع
قاصدی بانگ برآورد که پروانه شوم