آخرین روایت عشق

 

مدتهاست که زندگیم شده ؛
چند خیابان وجاده
یک کتابفروشی
یک درمانگاه
یک زیارتگاه و دو مزار برآورنده مراد!
 یک مرکز خرید...!!
 ساحل کارون و
لنگرگاه کشتی سوزیانا...!
تازه ، مثل هندوهای گاوپرست هم شده ام
ولی من شیر می پرستم...!
چهارشیر با یال و کوپالی با ابهت و
قلبی از سنگ ، که شهادت بر دیده هایشان نمی دهند...
هربار با دیدنشان ، نگاه ملتمسم را به چشمان خالی از احساس شان می دوزم
شاید به یاد آورند خاطرات شوم را...!
 با دیدن هر دودی سر برمی گردانم
و پیِ آتش سوزنده اش می گردم!!
چنان شکننده شده ام ک ،
 حتی با دیدن دود هم، آتش می گیرم...!
شب در مرقد ابن مهزیار
شمعی آتش می زنم
تا اشکش با اشکم، درآمیزد و
ذرات ته مانده از خاطرات تلخ را برای همیشه از دلم بشوید ...!
 چند قوطی رانی هلوی دست نخورده !!
 خیرات می کنم...!
شاید به دست، نه! به روحِ دلهای موات برسد!
جای بوسه ام را ، تا ابد بر قلبت حراست کن
جای بوسه ات ، قدمگاه مقدس عشق و زیارتگاهم گردیده!
از گرمای هیجان آورِ دستانت، چشمه های درمانی آبگرم جوشیده!
نفست ، پژواک دلنشین عشق در دل کوهستان بکر را به یادم می آورد
خلاصه با اثرات عشقت، باغ موزهٔ هنرهای معاصر تأسیس کرده ام...!
کاش بودی..!
باید یه قولی بهم بدی ؛
اینکه هرگزطبیب دل بیمار حوریان نشوی!!
آخه طبیب خوبی نیستی!
و با درمان ناقص!
بیمار را روانهٔ گورستان خواهی کرد...!
شنیده ام طبیبی حاذق به شهرآمده!
بزودی به دیدارش خواهم رفت
شاید به خواست خداوند ، زخمهای ناسوری را ،
که تو با تشخیص غلط بر جانم زدی ،
مرهم گذارد...
یادت باشد تو تنم را، نیارمندِ، ناز طبیبان کردی!
 روحت آباد باد ، که روانم را ،
بر باد دادی...

        

مینافتحی(آفاق)