شمیم دوست

نفسم بگیر ای جان،توازاین قفس برانم

که دگر فراق رویت،به خدا نه من توانم

به طواف کعبه رفتند و نرفت دل به آنجا

که به گرد تو چو پـرگار،بگردم و بمانم

من بی رمق که باشم ،که ببندمت امیدی؟!

شب و روز میتوانم که برت دعا بــخوانم!

بنمای رخ چو خورشید که چو گرد پای کوبم

زکـجا رسید مـــــهرت،متحیرم، نـــــــــــــدانم

به جســارتم فرو بند ، دو چشمان و ببینم

نه سزاست سنگ کفتن،به سگان بی امانم

زده دست رد به سینه،خارم از رویش در من

به برم  گـــــــلم بمانی،که چو گل ستان بمانم

به شمیم یاســــــــمن بود،اگر افروخته آرش

تو به من بخشیده ای نام،اگرم چه بی نشانم