کفش هایم را نمیخواهم

کفش هایم را نمیخواهم
وقتی کفش دارم
پیاده زیاد راه میروم و چون احساس نمیکنم رفتنم را
آنقدر دور می شوم که دگر یادم میرود
از کدام مسیر رفته ام
راه بازگشتی برایم نمی ماند و من تنها تر از این خواهم شد

ولی

وقتی کفش ندارم
برایم خار میشود تمام جاده
و من برای فرار از اینکه خاری در پایم فرو رود
اینجا خواهم ماند در کنارتو
در کنار تویی که تمام دنیایم هستی
ولی اینک دنیایت را از من دور میخوانی
میخواهی فراموشم کنی
ولی من باز هم کنار تو میمانم
چون تمام وجودم درگیر توست
ترجیح می دهم اینجا باشم و دزدانه نگاهت کنم
تا دور باشم
و با خیالت خوش و با پرسش از دیگران
از حالت آگاه شوم...