کلام شاعر

سلام
میخواهم به روش خودتان این سروده را نقد کنم .

۱_ فکر را نمیشود نوازش کرد چون جسم نیست و جان ندارد . فکر جریانی سیال در ذهن انسانهاست . پس این بند اول را پاک کنید :
اگر کلامی باشند که
فکر را نوازش بکنند


2_

اگر کلامی باشند که
وجدان را به آکاهی
پیوند بزنند،
کلام تو هستند.

وجدان و آگاهی هم چون جسمیت ندارند نمیشود به هم پیوند داد . پیوند یکجور وصله کردن و یکی کردن موجودات فیزیکی ست . آگاهی و وجدان مگر پرتقال و نارنج هستند که بشود پیوند داد

3_
اگر کلامی باشند که
لبخند پروانه ها را ....


دوست عزیز از کی رسم شده پروانه بخندد ؟؟ پروانه نوعی حشره است که در بهار از پیله خارج میشود و از شهد گلها تغذیه میکند . و قادر به گریستن و خندیدن نیست . لطفا چیزی بگویید که با منطق و فلسفه ی ارسطویی جور دربیاید . الان با رواج اندیشه های رئال بخصوص از زمان جان استوارت میل و فلسفه ی یوتیلیتاریانیسم این حرفها فقط خیالات الابختکی حساب میشوند .


4_ رنگین کمان پدیده ای ست که از عبور نور از منشور تشکیل میشوند . منشور نور را تجزیه کرده و رنگین کمان مشاهده میشود . ولی رنگین کمان نمیتواند پرواز کند . لطفا منطق را رعایت کنید . فرانسیس بیکن معتقد بود دوره ی انتزاع به سر آمده انسان فقط بدنبال علم برود


5_ اگر کلامی باشند که
نسیمِ پگاهِ آزرده از دریای نور را .....

ما دریای آب داریم . اما دریای نور را تا حالا نشنیده بودم . نور چطور ممکنست به شکل دریا دربیاید ؟؟ و چطور میشود در این دریا شنا کرد و کشتی راند ؟ غرق شدن در دریای نور چطور ممکن است ؟؟ و ساحلش کجاست ؟ آیا درین دریا امکان رشد ماهی وجود دارد ؟؟ پس انصاف بدهید دریای نور یک عبارت سورئال و غیرواقعی ست . همینجور الابختکی نمیشود شعر گفت برادر


6_ اگر کلامی باشند که
پادزهر نسیانها ..... خداوکیل پادرزهر نسیان دیگر چیست ؟ مگر فراموشی زهر مار است که پادزهر بخواهد ؟؟


7_ اگر کلامی باشند که
با مشعل انتقاد
آگاهی را
تنویر بکنند،
کلام تو هستند .... انتقاد نوعی کلام است که متکلم در آن داعیه ی اصلاح دارد . ما انواع نقد داریم و انواع منتقد ، و انواع رویکردهای مواجهه با نقد . مثلا لئون تولستوی نقد را مگس مزاحم میدانست . اما پوشکین هم تبار او نقد را گشایش کار قلمداد میکرد . در اندیشه های دگم و به اخص الیگارشی حاکم بر ادیان ، اصولا نقد وارد نیست . و جریانات رفرمیست را برنمیتابند . اما در اندیشه ی سیاسی جان لاک که پدر لیبرال دموکراسی در غرب است ، نقد جایگاه والایی دارد . اما نقد قابلیت اشتعال ندارد . چون جسم سوختنی نیست و من تعجب میکنم از شما با این سطح سواد ، چگونه از مشعل انتقاد حرف زدید ؟؟؟


گمان میکنم شعر را همینجور الابختکی ( عمدا سه بار این کلمه را به کار بردم ) سر هم کرده اید که یه چیزی گفته باشید . بهتر است بیشتر تمرین کنید و شعرهایتان را از عبارات غیرمنطقی و تخیلی پاک کنید . هرچند در این شعر هم پیشرفتتان عالی بوده ولی باز باید تلاش کنید که به شبنامه نزدیکترش کنید .



حالا برویم سر خط بزرگوار
این حرفها که نوشتم خودم به آن معتقد نیستم . فقط خواستم آیینه ای از نقدها و نوشته هایت را مقابل خودتان قرار دهم . بی تعارف بگویم سطح معلومات شما بالاست و میتوانید یک تئورسین معروف شوید . جای شما در دانشگاههای جامعه شناسی و فلسفه و علوم سیاسی ست . نه در سایت شعر که واقعیت را به محاق میبرند و شب و روز در کار ساختن مدینه فاضله اند و رواج عشق !!!
شما میتوانید مثلا خشونت را پدیدارشناسانه واکاوی کنید . اما دخالتتان در شعر بعلت عدم آشنایی با زبان و لهجه ی شاعران تنها به دلخوری دو طرفه ختم میشود .

امیدوارم روزی هر کدام از ما سر جای خود قرار بگیریم .


سپاس از تحملتان

دوستان بزرگوار
جناب آقای مسیحا الهیاری و جناب اخباری و خانم زهرا جمالی ، برای اینکه متوجه شوید بنده چرا این متن مزخرف را پای سروده ی این جناب گذاشتم ، اولا نوشته بنده را تا آخر بخوانید و اگر باز هم متوجه نشدید که چه خبر است به نقدهای فخیم این بزرگوار در پای شعرهای اشتیاق ( گلاله محمدیان ) هیزم ( پژمان بدری ) و شعر معلق ( مازیار قنبرپور ) دقت کنید . وگرنه بنده بعد از ۲۱ سال شاعری و مطالعه ی تقریبا تمام دیوانهای قدیم و جدید شعرا نفهمم که شعر با شبنامه و مقاله ی علمی متفاوت است دیگر باید سنگسارم کنند . کاش آن موقع هم که ایشان همین حرفها را به این سه شاعر زدند و چند شاعر دیگر ، تذکر میدادید و دلمان را شاد میکردید . باز گلی به جمال آقای استکی و خانم عجم که به این آقا معترض شدند و یکی دو نفر دیگر
من کار خاصی نکردم فقط آیینه ای مقابل ایشان قرار دادم و به سبک و سیاق خودشان شعرش را واکاوی کردم . و البته فارغ از بحث تنبیه ، واقعا کجای این شعر بود ؟؟ صور خیال آن کجاست ؟ آرایه هاش کجا هستند ؟ چرا اینقدر حشویات دارند ؟؟ چرا اینقدر جملاتش مستقیم و خبری و نثر عادی هستند ؟؟ کسی که اینهمه شعر دیگران را به تمسخر گرفت لااقل خودش باید ده درصد از سروده اش شعر باشد یا نه ؟؟ ایشان فقط میخواست نامی به هم بزند و از این طریق اعضا را متوجه حضورش کند . کلمه ی الابختکی هم اختراع ایشان است که پای شعر گلاله به کار برد و من سه بار اینجا استفاده کردم تا متوجه زهر کشنده ی کلمه اش بشود . و تعجب از جناب م . فریاد که از صراحت و سادگی ایشان تعریف کرده !!!!!!!! صراحت بی ادبی نیست . من اینهمه سال شعر مردم را تفسیر کردم و پیشنهاد و نقد دادم غیر از یکنفر به نام ستار سلطانیان که البته سوابق روشن ایشان در شعر هم موید و معرف ادبیاتشان بود اظهار ناراحتی کردند . دیگر یادم نمیاید کسی از نقد مانا دلخور شده باشد ( و البته بانو جمیله عجم که بنده بلافاصله از ایشان عذرخواهی کردم ) اما این آقا اگر طعم تلخ حرفها و تمسخراتش را نچشد ادامه خواهد داد و سراغ شما هم خواهد آمد . آنوقت امیدوارم همین موضع لطیف و دلسوز را داشته باشید . پس بهتر آنست بنده خود و ادب نداشته ام را همینجا منفجر کنم و این بزرگوار را در صفحه اش منفعل سازم که بداند نقد و تمسخر جدای از همند و تفاوت شعر و اخبار بیست و سی را هم دریابند . بهتر است بنده که همیشه اینجور اوقاتی پیشمرگ شدم اینجا هم آبروی خودم را با این اراجیفی که بعنوان نقد نوشتم بر باد بدهم . بلکه این عالیجناب تادیب گردد و قلم توانایش را از شعر بیرون کشیده به سمت مقالات علمی و جامعه شناسی که خوراک اوست متمایل گردد .

سلام
بالشِ عاشق
دیوانِ شعری ست
اگر زبانِ اشک را بلد باشی... (م. فریاد)

رسیدن به یه تعریف دقیق و قطعی از شعر، چندان ساده نیست. هر شاعری با توجه به دانش و تجربیات خودش، به طور ضمنی قائل به تعریفی از شعره و سروده هاش بر اساس اون قانون نانوشته ی درونی خودش شکل میگیره.
حقیر معتقدم هر کلام متفاوت با کلام عادی روزمره، به شرط برخورداری از موسیقی، و یه حداقل هایی از ارزشهای زیبایی شناختی حوزه ی کلام، شعره، و البته موسیقی فقط منحصر به اوزان عروضی نیست، و نیز ارزشهای زیبایی شناختی، وابسته به میزان حساسیت طبع مخاطبه.
این دو عامل ممکنه شدت و ضعف داشته باشن، و بر این اساس شعریت یک شعر که واجد حداقلی از این دو باشه میتونه زیاد یا کم باشه. شعری که مبتنی بر اوزان عروضی باشه کیفیت موسیقی بالاتری داره و قویتره از نظر جنبه ی موسیقی، ولی شعری هم که موسیقی داره ولی موسیقی اون منطبق بر اوزان عروضی نیست، میتونه شعر باشه، اگه برخوردار از یه حداقلی از ارزشهای زیبایی شناختی کلامی باشه.
شما وقتی به صدای یک آبشار گوش می کنید و لذت می برید، در واقع به یک موسیقی گوش می کنید، در حالیکه این موسیقی شاید منطبق بر اوزان عروضی، و حتی هیچکدوم از سبکهای موسیقی نباشه، ولی بی گمان موسیقی ست!
اینکه موسیقی کلام رو فقط منحصر به اوزان عروضی کنیم، مثل اینه که بگیم غذا فقط چلوکباب! و مثلاً اشکنه را غذا محسوب نکنیم!
درسته که غذای ایده آل ما ایرانی ها چلوکبابه(و البته غالب مردم ازش محرومن این روزها)، ولی انواع دیگر غذا هم غذا هستن، و واجد یه حداقل لذتهایی هستن...
بیشتر اشعار این حقیر، کلاسیک و موزونه، شاید نود درصدشون، ولی به خودم اجازه نمیدم بگم بقیه ی انواع شعر، شعر نیست، تنها میتونم بگم از نظر درجه بندی(در صورت یکسانی ارزشهای زیبایی شناختی کلامی، شامل آرایه های ادبی و صنایع لفظی و معنوی) بهترین شعر کلاسیک، از بهترین شعر غیرکلاسیک برتر و با کیفیت تره، چون ارزش موسیقایی بالاتری داره.
ولی ما اشعار کلاسیکی هم داریم که با وجود برخورداری از موسیقی قوی، با توجه به ضعیف بودن جنبه ی زیبایی های کلامی، از برخی اشعار غیر کلاسیک بی کیفیت تر به حساب میان...
خلاصه اینکه با توجه به شدت و ضعف اون دو عاملی که در ابتدای عرایضم گفتم، یعنی موسیقی، و ارزشهای زیبایی شناختی کلامی، یک شعر میتونه از نظر شعریت در پله ها و درجات مختلفی مثل:
دلنوشته، دلسروده، سپید... نیمایی... چهارپاره... یا کلاسیک اصیل قرار بگیره.
و البته در زبان فارسی در صورت یکسانی و برابری موضوعی، و احساس و اندیشه، و تعابیر و تصاویر و ظرافتهای کلامی بین یک شعر کلاسیک و غیر کلاسیک(دقت بفرمایید: در صورت یکسانی و برابری همه ی عوامل موثر بر شعریت شعر، غیر از عامل موسیقی)، شعر کلاسیک به اعتبار موسیقی اش از انواع غیر کلاسیکش برتره.
(م. فریاد)

ممنون که می اندیشید

درود کدخدا؟!!!
اگر کلامی باشند که
بی زمان و مکان
لذت بخش و خلاق باشند،هزاران بار دیگرکلام تو هستند.
قسمت پایانی نوشته ات را به نقد آوردم.
به خدای کدخداییت کجای این نوشته شعر سپید بود؟
کجاست آرایه هایش،موسیقی اش؟بار احساسی اش؟
چرا به زور اصرار داری شاعر باشی آخه کدخدا؟!
با کمال احترام به این نوشته ولی کلا یه لطفی بکنید یا کلا دست از سر دنیای شعر و هنر بردارید یا حداقل اصول را رعایت فرمایید...یک بار پای شعری پنج فعل آینده بود و گفتی مگر باد به گذشته میرود؟!!!بعد از کمی تعجب دیدم نوشتی الله بختگی،که پیشنهاد کردم از روی الله بختکی صدبار بنویسی تا دستت به نوشتن روان بشه.
الانم یک متن که بیشتر به متن هفته نامه میخوره یا شایدم انشای دبستانت در مورد شعر بوده ظاهرا آورده ای و گفتی شعر سپید است،خب یکی شعرهای سهراب رو با کمی پس و پیش مینویسه و اسم خودشو میزاره شاعر
یه عکسم با چندتا کتاب میگیره بعد پای شعر همه شروع به کلاس درس میکنه.یکی هم مثل خودت به زور و اصرار میخواد کدخدایی رو بزار کنار هنرمند بشه،به خدای کدخداییت دست از سر شعر بردار آبروی شعر سپیدم نبر
یا برو پیش همون که گفتم یه کم شعر سهراب یادت بده بجای تشویق....
اما نکات علمی این نقد
لطفا به زور شاعر نشوید
لطفا در نوشتن شعر به قالب بندی شعر دقت کنید
لطفا انشای دبستان را شعر سپید نگذارید
در پایان خداوند همه ی مریض ها را شفا دهد در این ماه سوگواری...