خدا در باران

درودبرشما
بسیارزیبابود

زیباست
موفق باشید

درود بسیار زیبا ژرف و اندیشمندانه سروده اید
قلم هنرمندتان جاودان

سلام
جهان
تجلیگاه عشقی ست بی پایان
میان ما و خدا
ما در آغوش خدا به دنبال او می گردیم
او در دلهای ما به دنبال خودش... (م. فریاد)

نوشته ای تفکربرانگیز
زنده باشید

درود
چقدر جالب و تاثیر گذار
قلمتان نویسا

عرض ادب
عالی سرودید احسنت
🌹🌹🌹🌹🌹

خیلی زیباااااا بود
واژگانی ژرف و ناب
آفرین ها بر شما

عالی

سلام
داره کم کم ازت خوشم میاد . و شک نکن همین روزهاست که از نزدیک زیارتت کنم

از هیچ برخاستم
از هیچ شکوفه زدم
و به سوی هیچ می روم
تا هیچ را دریابم
که هیچ-خود-همه چیز است.
خدا -خود-یک هیچِ بزرگ است در ابری بنفش.

دی روز در تاریکنای غروب دلتنگ و غمگین موچش،باز به کنار درخت توت رفتم و به آن تکیه دادم.
هوا گرفته و اندوهناک بود.
حالِ شادِ غمگینی بود.یاد روزی افتادم که به این درخت تکیه داده بودم.

این غروب دلتنگ باد می وزد و آسمان گرفته است.
به کوه ها می نگرم.همچون غول هایی سالیان است که برپا ایستاده اند.

من اما باید بروم ..!
باید در یکی از این غروب های غمگین،کوله بار اندوهم را بر شانه هایم بگذارم و دیار و باشنده را خداحافظ گویم و از کوه های "کومایی"بالا روم
و در دره های آن همچون کی خسرو و طوس و موسا گم شوم.

من تا گم نشوم به شهرم نرسم.
باید از "کانی چرمو"(چشمه ی سپید)بالا روم،رو به سوی کومایی،رو به سوی کومایی !

کدامین خدا بود که صدایم زد:"بسی دیر ماندی،هنگامت فرا رسید؟".


من می روم تا شن های ساعتِ شنی کم نیاید.
باید بروم در دهانِ خوفناکِ خدای زمان و خود را تسلیم او کنم.

آمدم هان،آمدم !


(فخرالدین ساعدموچشی)

درود ها شاعر اندیشمند
وسپاس برای اشتراک اندیشه های نیکتان .

درود بر تو و هزار زنده باد پیشکش برای شاعری که چنان شعری سروده...داشتن آرایه های کافی و هدف مند بودن شعر جای خود....زبان نوشتن و نوع بیان این سوژه ی ناب رو هم ستایش میکنم
برادر عزیز که ندیده ام تورا مگر به این شعر
چنان آدم اول زن را درک کردی و سپس تجربه کردی
شاعر یعنی همین....و بدون اینکه نیازی به شما داشته باشم(از جهت کسانی که الان میگویند چرا ابراز علاقه به این شعر کردی)خود شعرت را قلبا دوست دارم و با سلیقه ی من یک شعر بینظیر بود...خودت هم تاج سر هستی و روزگارت نستوه باد...
حالم خوب شد با این شعر...