زبان سخن چین

 به آن زبان رنگ پریده
و مشتی از واژه های بیهوده
که می کوبد
هراسان
به درب های بسته
به آن زمین خشک
نه کاشتی
نه داشتی
نه برداشتی
جز به شخم علفهای هرزی
که می شود
آفتی به خشکاندن ریشه ی حیات
رها شو
رها کن
این خار مغیلان که بر زبانت کاشتی
این زخم که بر دلها انگاشتی
دوامی نمی یابد
این از رنگ پریده زبانت پیداست
انتهای این مسیر
تاریکی ست
برگرد
برگرد
باز کن پنجره ی دل را
خدا
و خدا.....
مدتهاست
پشت این در
منتظر است