غزل شماره 2

سیب ممنوعه همان، جذبه حواست هنوز
روزهرآدم عاشق، شب یلداست هنوز  
توی جمهوری ما،عشق گناهی است کبیر
فصل یوسف کشی وحصرزلیخاست هنوز
تا نوای لب و گلبوسه میان من و تو ست
خلوت ما همه جا، محشر کبرا ست هنوز 
خط ابروی تو سرمشق دولبهای من است
شانه ها در گروِ زلفِ چلیپاست هنوز
رمزورازی که مرابسته به گیسوی توچیست؟
همه جا حدس و گمان شایعه برپاست هنوز
بادبانِ دلِ دریایی من، گیسوی توست 
توی ساحل وسطِ هلهله،  بلواست هنوز
گرچه خواهان و هوادار تو از حد بیرون
عاشقت باز همین، شاعر رسواست هنوز
کاش با مرهم لب،  زخم دلم را درمان 
تا لبم منتظرِ بوسه ی فرداست هنوز
دفتر عشق تو، دیوان غزلهای من است
این زبان است، که درگیر الفباست هنوز
بین ما فاصله گر تشنگی و آب حیات
پس چراساغرمی، دستِ مسیحاست هنوز
به هوای تو مگر،  حنجره را باز کنم
نفست عشق من و معجزه آساست هنوز
آن قدر عشق تو پاک است که فتوا دادم
کفر گیسوی تو هم، اسوه تقواست هنوز
وصلت عاشق و معشوق، خدا داده جواز
عاقد دولت ما، در پی فتواست هنوز
گل من! خاطره هایت، نفس و نبضِ دلم 
حسرتِ دیدن تو، قلّه ی رؤیاست هنوز
من به جزقبله تو، سجده نخواهم کردن
تا که آغوش تو سجّاده بودا ست هنوز
به خدایی که توراهدیه به من داده قسم
غزلم از نفسِ توست، که گیراست هنوز
دوست دارم که درآغوش تو خوانم غزلی 
مطلعش فلسفه ی، آدم و حواست هنوز