گنجینه طلا

در غاری تاریک تنها مانده ام
سالها و ماه ها چیزی ندیده ام
روزی مردی به دیدار من شتافت
بی تاب و شاد گشت از رنگ رخم
فریاد میزد که او را یافتمش
تا حال از این زندگی چیزی ندیده ام
مرا در آغوش کشید و لبخند زد
اشک می ریخت و بوسه ای برمن زد
دستان زبرش سمباده ی قلب من شده
در دیوار این غار خلوتگه فریاد ها شده
پر میکشند و می پرند خفاش ها
چه می دانند که این مرد دیوانه شده
با خود زمزمه میکند آرام و بی هوا
یافتمش یافتمش من گنجینه طلا