( بیدل )

در شبی دیجور این افگار دل پر شکوه کرد

زان همه ناداری و تنهایی خود مویه کرد

-----

زار میزد دل تو گویی هم سرشکم پر زخون

ناله اش فریاد بود و بیوفایی با خدایش پیشه کرد

------

قصه ها میگفت دل میخواست لطف و رحمتی

شکوه ها میکرد از او تا ناله هایش ضجه کرد

-----

از برای جٌستن راه نجات و یافتن ارامشی

سر به دیواری نموده حافظش را چاره کرد

-----

امدی شعری شگفتا وصف حال زار بود

خوب بنگر حافظ رند خراباتی چه کرد

-----

امدی شعری تو بین خوش مطلعش

(سالها دل طلب جام جم از ما میکرد )

----

زان همه شعر و غزل در ساغرش انباشته 

وصف حالی و مداوای دلم بین با چه کرد

-----

( بیدلی در همه احوال خدا با او بود )

( او نمیدیدش واز دور خدایا میکرد )

-----

شکر لله که ز لطف ازل و شوق لقا

او نجاتم داد ورنه  اهرمن بین تا چه کرد

-----

چون شدی ارامشی بر دل سوار از حافظم

صد هزاران مرحبا بر او نمود و شکر کرد

-----

تا که رهبر باشدت در زندگی این اولیا

خانه دل پر صفا از یاد رب و ذکر کرد

     ( بیدل ) 26 / 9 / 91