نوبهار آبی

فنجان فلسهای راوی رویای دیرپا
نوشای هنجارهای ورع فریبایی فنا
آدینه میتند ،
به تن خاطرات شهر..
آن بقعه های موجنگارنده ی غریب
آن بوسه های برقع هفتاد سال دور..
آن هدیه های شطح مهنا..
.
.
.
میخواهم آن تورا ..
ای در دهان عقل خموشانه ،آرزو

این اژدهای کوچک میرای سینه ات
تا ناکجای عطر اساطیر مشرقی
عین القضات ابری دریای عاشقیست..
آه.....
ای سِر در خفا!
ای دوزخ بعید!
بارانی سپید!
این ظالمانه صامت چاووش چشمهام
آشوبهای هوش پرندین نام توست...
عریانترین خروش هماغوشی رها

اکناف معبدان عدم ،
غرق مریمست
غرق اقاقیا..
داوود بارگاه دنج غزلهای سال سی،
میخواهم این تو را !

این بیقرار ارتش گیسوی خونیم
با شهوت گسیخته ی شب،طلوع کرد
آن غمگزای گریه ی مستور ،بر رفست
،در بغض ناکجا ..
می آیمت چنین، که بمیرانم این تو را ..
ای نوبهار آبی آفاق رنگ رنگ
ای لحن بیشکیب پراکنده -کبریا..

من آن غریق کبودی پیراهن توام
بیراهه ی مذاب بلوغست در رگم
خاتون شرح گرمش دستان خسته ات
آهوی جنگلان تب و سنگ مرمرم
تاراج آتشین نوازنده ی بقا...
چون خالکوب شانه ی غمگین آشنا
-گیلاسهای برهنه ی آغشته ی توام-

.
.
.
گلریز باغ طاقت قربانیان تاک ، بگشا گره
ز خنده ی کولیوشان نور
ای جان حنجره !
نای اریب دونده به هامون مرگ سرخ
آمیختم به اشک، به خورشید کهربا..