عقل

عقل فرمان دادَنش بر قلبِ رَنجور از چه‌روست ؟!
رفتنِ این زَهر بر این روحِ محصور از چه‌روست ؟!
.
غم به دل باشد ولی لبخند بر لب! مُضحک‌ست
این نقاب از روزِ اوّل تا لبِ گور از چه‌روست ؟!
.
من که مست از غُصّه‌اَم! می نوشَمش هرصُبح‌و‌شب
دیگر این پرهیز از یک آبِ اَنگور از چه‌روست ؟!
.
بُغض چون دردِ بَدی باشد که آزارَت دَهَد
طاقتِ این دردِ بی درمانِ مَنفور از چه‌روست ؟!
.
خنده های از تَهِ دل را "عسل" باید که گفت
ارتباطِ این لُغت با شَهد و زنبور از چه‌روست ؟!
.
هر نَفَس بی‌عشق یک رنجی‌ست اِجباری و سخت
یک زمین با این همه انسانِ مَجبور از چه‌روست ؟!
.
شاعری گر دائماً از عشق می گویَد، نَرَنج
فکر کن با شعرِ خود مأمور و معذور از چه‌روست ؟!
.
یک نَفَر می نامَدَش عاشق، یکی مَستِ مریض
صبر بر این وصله‌های جور و ناجور از چه‌روست ؟!
.
باید  او  یادت  بیَندازَد  مُداوم ، عشق را
گَرنه عُمری زندگی بی‌عشق و بی‌شور از چه‌روست ؟!
شبنم عبدلی