ظلمت تاریک

تینایِ جوان /
بهانه یِ آمدنم به صفحه ات تنها برایِ یادگیریِ خودم بود
تا همه بیاموزیم
تا بیاییم و نوباوه و نوسرا و جوانی چون شما را فراموش نکنیم

شعر شما با توالی و تکرارِ بی وقفه و تسلسلِ واژگان شروع شده است

به زیرِ
شعله یِ
سردِ
فروزان و هوایِ
خاطراتِ
زندگی آورد؟

وجودِ همین کسره های پی در پی ضربآهنگِ جدی به سروده داده است
و سرگردانیِ عمیقِ کلمات

مثلا:

باید خام ناید تا بفهمد

عدمِ پیگیری و به سرانجام رساندن معانی و گریز از ثمره یِ پیام.

گر تمامِ عمر باید فکر آن را !!!!

نفی یا نهی یا امر به عقیده یا باورِ اجتماعی بایست در چارجوبه یِ تفکری نهادینه گردد و از آن وادی، واژه ها نقشی اساسی در توجیهِ تفکراتِ آن ایده اند. شاخه ای که میخواهیم میوه اش را بتکانیم باید از همان بذرش نیز تهیه نماییم. صحیح بچینیم و به شاخه یِ دیگر نیاویزیم. بی آنکه حاصلی برگزینیم.


از سویی:

میزنند شعله
بر آن خشکی

شعله، نور است و ظهور و امید. نقطه یِ مقابلِ سردی و خشکی و پریشیدگی ( نقطه یِ قوتی نمایان بود)

یا

تا که شاید صفحه ای سازد
دگر در ازدحامِ دفترِ تاریخِ تقدیری...

تکیه بر تاریخِ نامیرایِ بی تاریخ ( کاش و حسرت و نقطه یِ بیم و امید و چشمداشتِ آیندگان). این قسمت را اگر بتوانیم بیت الغزلِ سروده نام نهیم.گزافه واگویه نکرده ایم.مرکزِ ثقلِ آن.

و یک تضادِ باورنکردنی:
تا که شاید صفحه ای سازد... ساختن،کوشش و ره آوردِ همیتها و امـــــــــــــــــــــــیدها،اختیار و باورِ ذهینیتها
لیکن به جبر و سرنوشت گرایی و تقدیر گرایی و جبریت محض fatalism دفترش را میگشاید ( طباق)

بخشِ پایانی اش،بسیار بسیار زیبا و پرمفهوم و آهنگین است که
انتظار بود، از بند نخست تا انتها همین ضربآهنگ تداوم داشته باشد. شروعش قابل قبول... مابینش،نیاز به رعایتِ یکسری اصولِ سرایشی و انتهایش عالی.



عیسی نصراللهی