ققنوس

من که به باده نشدم مست تو
شیفته ام، شیفته ی هست تو
واسطه کردم دل و ایین خود
شعر شدم از دل و از دست تو

جان ز تنم رفت تو مجنون شدی
از در احساس چو بیرون شدی
پاک شدم از همه اشعار تو
در نظرم بود که افسون شدی

یار نبودی و دلم تنگ شد
زار نبودی که چنین سنگ شد
تهمت بیهوده به قلبم زدی
غم به دلم ریخت و اهنگ شد

گاه ز جان سیر شدم دیر شد
روح و روانم که چنین پیر شد
ساده و دلداده و بی ادعا
چشم به چشمان تو درگیر شد

گور خودم کندم و عاشق شدم
همدم و همراه شقایق شدم
سیل زد و عاطفه را اب برد
تا نَبَرد عشق، چو قایق شدم

کوفته و سوخته و بی هوا
شعله کشیدم چو در این ماجرا
شمع شدم اب شدم سوختم
جان و تن خسته چنین شد فدا

زاده شدم از جگر سوخته
باز چو ققنوس برافروخته
چشم جهان در پی احساس من
چشم دلم باز به تو دوخته


واژه شدم شعر شدم بی وفا
در هوست کور شدم تو چرا؟
شاخه به شاخه گذری میکنی
بر سر عشقی بنشین بی حیا


ققنوس