ارباب و رعیت

عمارت متروکه ی خاکی
حوض فیروزه ای خالی
خانِ جُزام گرفته ی تنها
منزوی ترد شده ی گریان
چشم به چوبِ فَلک و شَلاق
ابزار شکنجه قفل شکسته انبار
نظاره می کرد از پنجره ی ایوان
رعیت ذوق زده سر مست و خوشحال
جشن آزادی پای کوبی و آواز
سالیان بود هر چه داشتن کاشتن
صرف عیش ونوش می کرد ارباب
مردم ده صاحب مال شدن حالا
ارباب و خان در تاریخ خار شدن حالا
ستم نکن سزایش این است...
از محبت خارها گل می شود حالا