دعای حضرت سلیمان

هیچ به چنته ندارم

جز این خیال ساده ی سرگردان

که در هول و ولای رسیدنی موهوم

به انسجام دختر آسمان و

گریز از این چنگ پر هوای زهره و

خیال کال واژه

در دهان گَس اینهمه رؤیا

اینهمه سکوت ساده ی سنگین

هی رفته و دوباره

خالی باز گشته ام .

هیچگاه ؛

برای رفتن، اینهمه مشتاق نبوده ام .

کاش وبال اینهمه ستارهنمی شدم و

به اندک احتمال حادثه هم که بود

کسی می آمد و

راه اینهمه کهکشان بی نشان را

نشانم می داد .

قانع ام ، گلم .

 قانع ؛ حتی به کور سوی سها و

نغمه ی دلتنگی های دختر دریا .

من خوشه چین  همین واژه های ساده ام .

امّا

با درد اینهمه ستاره ی نامراد

زوزه های ممتد باد

وفلاکت اینهمه بافه آشنایم .

شاید باورت نشود،

امّا

کوه از نزدیکان پدرم بود

و اسب

همزادی دور و دراز

که در حوالی آخرین کوچ ایل

جامانده واز آن پس

ردّش بر مازه ی هیچ دامنه ای یافت نشد .

اصلا بی خیال

می خواهم اگر اجازه بدهید

در حوالی همین دل شوره های پی در پی

زیر سایه ی سکوت ساکت صنوبر ها

لختی برای آرامش این خیال سرگردان

دعای حضرت سلیمان بخوانم .

گم شده ام در توهُم اینهمه ناممکن

اینهمه راه نرفته

که به هیچستانی از تو ختم می شود .

می خواهم بنشینم کنار همین دل پر در د و

پسین اندوه بار بوتیمار

عودی روشن کنم و

برای روزهای معصیتم

استغفار

شاید کسی بیاید و

کلید تمام قفل های بسته ی جهان را

بیاورد .

آنگاه

اینهمه دلشوره و تردید

چه شیرین است

هیوا !!!

               بهزاد چهارتنگی ( خاموش )

             شاهین شهر : 18/ 4 / 1391