می سوزم

دلم به شیرینی چای
دود وذغال می سوزد
غمه های خورده
ژرفایی به سیاهی
دلم برای سرخی گل می سوزد
به یاد سرخی ذغال
زود میر
به آه دود
اشکی به بهار
دلم برای تزاحم خیال می سوزد
گل کباب وذغال واشک یتیم
دلم برای شبهای سیاه میسوزد
شب های عریان شهرهای دود
دلم برای درد ،آتش است
گلهای میخک تردبه دست تکیده گلهای وحشت 
اشکهای منجمد دست ها ترک خوره
سنفونی تمدن به رقص آب ،بینی ،دست
ولبخند های درشت برچهره های گلگون
به رنگ دودی شیشه هوا ی تازه وعطرهای میلیونی
دلم برای بوسه مادران تنگ است
آرام درچنبره زده ام  به چربنای خیابان
قاب می کشم به رنگ آه
ویادهای مادرانه را در آن می ریزم
دلم برای روزهای مهرورزی تنگ شده است
روزهای بازی ، ایستگاه شادی وشعار
آن دورها
آسمان فسرده ی دود
سایه غروبهای وحشی شهر
دسته گلهای تقاطع درد
ترکیب چرکین دروغ های بزرگ
یادم درد به دفترباران
روزی که صداقت نبود، عشق مرد
آه ام،به  مرگ صداقت  می سوزم
دلم به لحظه های پنهانی شب
به سراب اندیشه ها می سوزد
روزی که ترانه ی شاد، درخیابان مرد
مادری به برف یخ زد
کودکی زندانی زباله شد
آه ام به روزهای نیلوفری سکوت
آب های راکد ،تمساح های وحشی
فاصل وووودردهای درشت
تزاحم پارادوکسی درخیزش زمان
درآتش های زیر خاکستر
به انتظارم به انتظاری بزرگ
به صبح زیبای صداقت ها
به صبح امید وعدالت
به صبح ظهور
به آخرین لحظه های تمنایی
به روزی غرق نوروشادی
در نرم آهنگ زمانهای جاری
می دانم ،پس از باران آفتاب می آید