هراس

این سروده بطورِ عجیبی به شعرِ شاملو نزدیک شده است
آنجائیکه:


روزی که دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم
و من آن روز را انتظار میکشم
حتی روزی که دیگر نباشم


شاملو


دهانت را میبویند
مبادا که گفته باشی:
دوستت دارم


شاملو



گنجشککان چه بی محابا و دوست داشتنشان ( صنعتِ تشخیص)

بین بی محابا(عیان) و کنج (مخفی) طباقیست.
بام و کنج ( طباق)
ترانه، خواندن، نجوا ( تناسبِ واژگان)

« تا مبادا که رسوا شویم »
این علامتِ تضمین است ( به عاریت گرفتنِ مصرع یا مصاریعی و حتی نیمه یِ مصراعی از شاعرِ دیگر)
حال آنکه این جمله قطعا از خودِ شماست. خواننده در نگاه اول فکر میکند از دیگران تضمین گرفته ای ( میتوانی این علامت تضمین «» را بردارید)

گنجشککان ( کاف کوچک)
کان از سویی جایگاه و معدن و فزونیِ شی یا مفهمومی
(هیئتِ گنجشک + گنجشکک)

به همین سادگی و صمیمیت، در قاموسِ عشق و بوسه و ناتورالیسم به سیاست تازیده اید ( از بوسه و ترانه به خفقان شوریده اید) . نقطه یِ عطف و زبانِ گویایِ خموشِ فریادِ سکوت را درآمیخته اید.

دهانت را می بویند
مبادا که
گفته باشی دوستت دارم

کوتاه بود لیکِن کارگر و تأثیرگذار( نه خبری از آلفونسو دِلا مورتا بود و نه اتلوی شکسپیر و نه یونس الحوت) مالِ خودتان است از ذهنِ تلاشگر و پراحساسِ دردها و کاویدن ها نشأت گرفته است.
هزار سطرِ گنگ بنویسیم و از واژگانِ عجیبی بهره ببریم و دست آخر نُهِ مان در گروِ هیچِمان باشد، چه سود؟

سروده ی تان حرفی برای گفتن داشت( منعطف و حاویِ پیام.... آنکه امروزه بر پیکره یِ مظلومِ ادبیات عقیم است)

* حرف آخر ( امید دارم که این بانویِ عزیز. شعرش بسمتِ تقلید، سنگین نشود)
چراکه:
آنها که وحیِ مُنزل نیستند
ما
میتوانیم
اگر
خودمان باشیم


__________________
موفق باشید