راه باور

پیری نشسته بود  کنار یکی گذر               تا که  شود دلیلِ غریبانِ  رهگذر
از قصد و مقصد راهی  بگیر تا               زاد و طعام و نیازهایی فزون تر
روزی بدید جوانکی را شتابناک            کاو می دوید قاطع وغافل ز پا و سر
گفت : ای جوان کجا اینچنین دوان؟            بی اعتنا به سلسله بندانِ خیره سر
داری خبر ز خطرهای پیش رو؟              دانی تو هیچ عاقبت کارِ پُر خطر؟
گفتا : حقیر درصددِ کسبِ حاجتی              راهی شدم واله به میدان این شرر
آورده اند خبرکه کریمی ز اغنیا               بر روی مردم مسکین  گشوده  در
هم جامه و آب و غذا بذل می کند           هم می کِشد نازِ فقیران به سیم و زر
گربا شتاب می دَوَم این راه را مگر          نایل شوم به  غنایمی هر چه بیشتر
خندید پیر و برخاست ازجای ناگهان         پرسید از جوانک  سؤالی پُر از اثر
گو از چه راه واثق این راه گشته ای؟       چون آگهی به صِحّت واسقام این خبر؟
لختی درنگ کرد جوان و جواب داد:        از معتمدی شنیده ام  با دو گوش سر
گفتا: بِدان که گوش بهرِ شنیدن است         نی از برای باور و ره رفتن ای پسر
آیا به چشم خود احدی را بدیده ای         کاو رفت و بازگشت از این راه پیشتر؟
گفتا: که نی ! گفت: پس ای خام آدمی       ای از جهان و کارِ جهاندار بی خبر
این گونه مطمئن به طریقی شتافتن        عمری تجربه می طلبد بحری از بصر