گیسوان بریده سرنوشت

برای که بگویم
دل تنگی هایم را
اکنون
که رژه می روند
آرزوهایم
روی لبه تیغ
لبخند پوست موز
سنگینی می کند
زیر پاهایم
حس می کنم
سفسطه ابرها را
گیسوان بریده سرنوشت
می خوانند
مرثیه بلند باران را
پر از نخل تشنه هست
دشت اضطراب
خم شده اند
ساقه های ریواس
نفسی از ته دل می کشم
تا برای تو
که نشسته ای
بر صندلی خوشبختی
زمزمه کنم
غزل فانوس های خاموش را
بهروز قاسمی_رها