ابر فیض

« ابر فيض »
من  زِ صحراي تو، يك خوشه  بچينم  چه  شود           
 از  نباتات   تو  يك   ميوه ،  بچينم   چه   شود
بي  تو  يكدم    نـتوانم  ،   بـنشينم     چه   شود            
سايه ي  ابر   لطيفـت  ، بـنشينم      چه   شود
نظم   اركان  جهان ، جمله  به  دست   تو   بُوَد            
ارتباطـش  به   يقيناً  ، كه   بـبينم    چه    شود
سالهايي  است ، كه  بنشسته  به   فرمان     توام           
 من  چه   تدبير  كنم، بي  تو  بشينم   چه   شود
ابر  فيض   تو  بـبارد ، به   دريا   و   به    دشت           
 شبنمـي  گـر  بـزند   روي    زمينم    چه   شود
گر  دعاي  شب  من  نيست ، قبولت  چه  كنم           
 به  نظر  مي رسد ، آلوده  از  اين  خرقه1    شود
در دوصد  خوف و رجا ام2،من از آن قدرت تو          
  قدرتـت   ثابت  اگر  شد ، به  يقينم   چه   شود
فكرم  اطراف  جهان   مي نگردد  ، قدرت   تو          
  كو  مميز ، كه  همين   فكر  سرم  زُبده3  شود
حافظ  اسرار  تو را  بر  همه ي   خلق   بگفت:            
لازم  آمد ،كه  ديگر  باره  زِ  من  گفته    شود
من سيلمان  ني ام ،اما به مَنت  فيض  روا  است           
 سايه ي  فيض  تو  افتد ، به  جبينم4  چه   شود
فيض  حُسن  تو ، سراسر   همه   دنيا    بگرفت           
 آن  به من گر  نـرسد، من كه  غمينم  چه  شود
جمله  مخلوق ،كه  دلبسته ي   زلف  تو  شدند            
گر  به  ظاهر ، سر  زلف   تو  بـبينم  چه   شود
دور تا دور  جهان، حُسن5 تو  ديدم  همه  عمر            
عاقبت  عمر  حَسن ،صرف  همين  نكته   شود
٭٭٭
  1- لباس كهنه    2- ترس و اميد     3- پسنديده    4- پيشاني     5- جمال – خوبي