فُزتُ بِرَبِّ کرببلا

 

هر چند دیده اند تو را چون پیمبرت.
برخواسته به جنگ تو با بغض حیدرت.

صد ابنِ ملجم اند، به دورت که بشنوند.
فُزتُ بِرَبِّ کرب و بلا، آهِ آخرت.

بر قبله ی دو ابروی پیوسته ات عمود.
تا سجده کرد، مثل علی شد دو تا سرت.

از دامنِ تو می شنوم بوی فاطمه.
بدجور کرده نیزه ی پهلو، مُعَطَّرت.

سیراب، از عقیق لبانم نگشتی و.
پیغمبرِ خدا شده ساقیِ کوثرت.

کم در میانِ زمزمِ خون دست و پا بزن.
زهرا به کربلاست، اگر نیست مادرت.

گُل بودی و به بزم سُیوفٍ فَقَطَّعوه*.
دیدم تو را به وسعتِ یک دشتِ پرپرت.

از جایِ خود بلند شو، خوش غیرت حرم.
تا چشمِ هرزه ای نرود سمت خواهرت.

سیراب کرده ای، پدرت را از این جهان.
تا بسته ای به روی پدر دیده ی ترت.

بر اشک من به هلهله دادند تعزیت.
با سوت و کف که فاتحه خواندند در برت.

تشییع شد به شانه ی شمشیر و نیزه ها.
مانند فاطمه چه غریبانه پیکرت.


* برشی کوتاه از متن مقتل حضرت علی اکبر(س)

رسول رشیدی راد(مجتبی)  1398/06/16