پروازی به بلندای هفت آسمان،

نگرشی ژرف ز یکتا روزنه امید، به قامت سترگ سرو خرامان،

آن دم که نگهی دوباره می یابد چشمان ملتمس که چه سان بیامیزد حدیث دیدن و رفتن ،چگونه بیالاید به سرمه چشمی که اشک مجال نشستن ندارد و میشوید دیدگان پر تألم را،

آن سان که غباری را مجال بودن نیست و باز چشمان خیره به امید است که شاید بیابد راهی و بپوید گامی و نهد مرهمی بر این کهنه زخم گردون،

که اینچنین است رهیدن زقید ماندن و پرواز به بلندای حقیقت..