نوکتورن شماره ی 66

رهگذران سنگی سرد خفته اند
 محزون و ملتمس
و رودها بر جدار دروازه ی شب، شیهه میکشد
آه،

آزادی!
در بزم ماه اندود تنت
در آغاز اقامه ی دستانت
که تموج سرایه های زندگیست،
کبوتران بی بالی ذبح شده اند، افسوس
من از خون غلیظ انگور
از  چکامه ی نور و باران،، به بدیهه های هم آغوشی پندار میریزم
چه غمگنانه
چه عبوس
چه بی پایان این راه
،، رهگذران سنگی سرد خفته اند
هریک آویخته به ستاره ی  باکره ای،،
و چشمان براق وشقی در دوردست
وحشیترین آواز شهوت جنگلهاست..
کدامین پاره آهنگ را بیداری باید
_کدامین درود را، پاسخیست_
درندگان دشت عریانی، در ردایی بلند
سرزمین موعود انسان در سکوتی درنده
و رهگذران سنگی سرد خفته اند!
هر یک در لمس موهوم جاده ای جهنموار
و رهگذران سنگی سرد، با پیامی مبعوث
و رهگذران سنگی سرد، در کلامی محکوم
 اشک میریزد، ملت مبهوت سینه ام بر نهایت این راه...