آدمای شهر خیال

ما یاد گرفتیم
همش بنالیم
ماآدمای
شهرخیالیم
برده شیک پوش
عصر مدرنیم
برا دردامون
فقط نقالیم
دلسردو مرده
غمگین و خسته
پرحرفیم اما،
دهانها بسته
آشفته حالیم
جرات نداریم
بی پرو بالیم
ما آدمای شهرخیالیم
روزها چون روح
شبها شکسته
ازدحام درد
افکاربسته
همگی خسته
از بس دویدیم
پر سوالیم
مریض احوالیم
چه ناامیدیم
پشت نقابی ، رنگ سپیدیم
ازدرون گریان
لبهای خندان
گذشته تلخ
آینده مبهم
یک حال بی جان
همه سیاهیم
همه غرقیم
همه ماها 
باهم غریبیم
آرزوهامون،محدود به رویاست
واقعیتها، تلخ و نازیباست
از ترس حاکم
از ترس دنیاست
فقط می نالیم
آنهم در خفاست