کنار هر پنجره

"کنار هر پنجره"
پنجره
در بهت شیشه ای خود
فرو رفته بود
خمار بغض های قاب شده بر دیوار
اگر می گذاشت
خیال جای خالی تو
به خواب چند صد ساله فرو نمی رفت
زمستان هم جور دیگری آغاز می شد
حواسم پرت پاییز بود
نمی دانم چقدر از تنهایی ام دور شدم
نمی دانم در کجای جهان آجرنما
ایستاده بودم
اما با تمام پوست و استخوانم
خوب می دانستم
کنار هر پنجره هنوز
زیر بار سنگین سکوت
جای خالی یک انسان
به طرز خاموشی فریاد می کشد