چه کنم طلب به نجف کنی که دمی فضای دل ولی

با سلام و درود به حضور گرامی حضرت دوست
نظر به اینکه حضرتتان درخواست نقد داشته اید و از طرفی با توجه به اینکه مباحثی که در نقد ها مطرح می شود جنبه ی تعلیمی بویژه برای نوآموزان دارد ، نکاتی را در خصوص این سروده مطرح می کنم:
۱- وزن این سروده غیر دوری است و در اوزان غیر دوری بر خلاف اوزان دوری وسط مصرع حکم پایان مصرع را ندارد . بنابر این مصاریعی که در وسط آنها هجای کشیده بکار برده اید همچون مصرع دوم . (( به درون کعبه دل گذار.....)) و نیز مصرع سوم ((همه جا نشانه عشق توست به عدالت ضعفا علی)؟ لغزش وزنی دارند.
۲- در مصرع سیزدهم (( به نسیم صبح بسپرده ای حرم شریف نجف علی)) حرف (( ب)) در (( بسپرده ای)) باعث لغزش وزنی شده است . مگر اینکه اینگونه بخوانیم :
(( به نسیم صب بسپرده ای حرم شریف نجف علی)) حال آنکه مجوزی برای حذف حرف ( ح) از انتهای کلمه ی (( صبح)) نداریم
۳- صعوبت  وزن و عجز شاعر محترم از چینش درست و بسامان واژه ها باعث گردیده است که اکثر قریب به اتفاق ( تاکید می کنم اکثر قریب به اتفاق ) مصاریع دارای ضعف تالیف باشند. همچون مصاریع اول و دوم و سوم و چهارم و پنجم که ساختار دستوری جملات کاملا اشتباه است
۴- بارز ترین و قبیح ترین ضعف تالیفی  که سبب القای معنایی زشت گردیده است ، در مصرع آخر به چشم می خورد . (( تو شها شفیع مرا بکن تو ولی ما و خدا علی))
البته منظور شاعر محترم این بوده است که (( تو شها شفاعت مرا بکن)) اما درگیری ذهن شاعر محترم به فقط وزن منجر گردیده است که جمله ی مضحک و بل موهن(( تو شها شفیع مرا بکن......)) بیان گردد.