مترسک

می روم در دل دشت ، کنار مزرعه ای
هیچکس اینجا نیست
یک مترسک آنجاست
بروم پیش مترسک ، بگویم از آدمها
مترسک هیچ زمانی به آدم شدنت فکر مکن
همین که هم شکل ما آدمها شدی برات بسه
آدمها این روزها حوصله ی هم ندارند
همه خسته شده اند
دلهاشون پر شده از غصه و غم
هر کسی ساز خودش می زند و فکر خود است
همه تنها شده اند
درک و احساس بینشان نیست که نیست
دردها دارند اما همدرد نه
مترسک کاش روزی برسد
آدمها آدم باشند
همه باهم باشند
سنگ صبور هم باشند
دلهاشون شاد باشه ، شاد کنن هر چی دله