التهاب آتشین

تا که زیر بار هجران سینه سنگین می شود.
دیده ی مانده به راهت ابر غمگین می شود.
شور بختی قسمت هرکس ندارد باورت.
از بهارت کام دل یک روز شیرین می شود.
دفتر عمرم ندارد برگه ای غیر از گناه.
بانگاهت برگ برگش لوح زرین می شود.
کار عشقت در دلم بالا گرفته ماه من.
تب شده با جزر و مد بالا و پایین می شود.
شیخ شهرم گفته می بیند تو را هر پیر مرد.
خاطرم یک ذره با این جمله تسکین می شود.
تا که خواب هر شبم تعبیر دیدارت شود.
دست بر دامان دلم بر ابن سیرین می شود.
می شوم حاجت روا وقتی که آه مرتضی.
با دعای دست زهرا مرغ آمین می شود.

می شود رویا حیاط خلوت دنیای من.
آفتاب هر شب و روزم شود آقای من

می چکد عشق از لبانم با شرابی آتشین.
آتش افکنده به جانم التهابی آتشین.
مثل سیر و سرکه می جوشد دلم، بی طاقتم.
بی قرارِ بی قرار از اضطرابی آتشین.
دست شستم از خودم از زندگی بی روی تو.
پاگرفته در وجودم انقلابی آتشین.
طالبت گرچه نگشتم قدر یک جو تشنگی.
گیر عشقم بین صحرا در سرابی آتشین.
در کویر آرزو حسرت به دل مانده منم.
می شود بختم بجنبد با شهابی آتشین.؟
من به تو مشتاق و تو مشتاق من، رخصت دهی.
از کمان تیری رهایم با شتابی آتشین.
گر پذیرایم شوی تا در سپاهت جان دهم.
می نهم پا در رکابت با رکابی آتشین.

کوچکم اما بزرگی می زند پر در سرم.
در سپاهت کمترین سرباز مالک، اشترم.

گر چه دل در پای لیلا می شود پابوس عشق.
تاب درک کردنت را نیست در قاموس عشق.
کمتر از یک قطره در پیش نگاهت می شود.
قدر بالایی که دارد لفظ اقیانوس عشق.
من حساب کار خود را کرده و دنبال نور.
در شب ظلمت دلم خوش گشته بر فانوس عشق.
گرچه یک روز عاقبت از راه می آیی ولی.
نزد مجنون انتظارت می شود کابوس عشق.
عهد خود را با شما با خون خود امضا زده.
در چهل منزل سحرها هر که شد مانوس عشق.
می رسی آخر زمین زیباتر از جنت شود.
می گشایی تا که پر در عالمین طاووس عشق.
می رسد بر گوش جان، آن لحظه از مسجد اذان.
از کنشت و از کلیسا نغمه ی ناقوس عشق.

پشت پرچین خیال آن سو تر از اندیشه ها.
می شوی محور به نقطه اشتراک ریشه ها.

با ظهورت کلبه ی احزان گلستان می شود.
کاخ بیداد و ستم ویرانِ ویران می شود.
شرک جان با دیده ی عباسی ات ایمان شده.
گر بخواهی کل عالم غرق سلمان می شود.
حق پرستی می شود تنها مرام مردمان.
روح و قلب آدمی لبریز ایمان می شود.
در پناه امن لا اکراه فی الدین شما.
هرکسی بر باور دینش مسلمان می شود.
آدمیت حکم فرما در همه دنیا شده.
در حقیقت تازه انسان نامش انسان می شود.
باظهورت کل عالم خیمه ی سبزت شده.
مهزیار عاشقت در خیمه مهمان می شود.
ای فدای چشم مستت در منای عاشقی.
جان عاشق با لک لبیک قربان می شود.

با ظهورت بر دل طوفانم آرامش بده.
خاتمه بر کار آل نفت و بر داعش بده.

روی دوشت آبشار شام گیسو ریخته.
مست چشمت قلب صد صحرای آهو ریخته.
طعم خرمای لبانت در دهان عسکری.
آبروی انگبین در صحن کندو ریخته.
ذوالفقار چون هلالت در غلاف دلبری.
جان لیلی ها به رعد و برق ابرو ریخته.
پای قد و قامت عباسی ات طوباترین.
بی شمار از عاشقانت سرو دلجو ریخته.
فطرس اشکم سلامم را رسانده محضرت.
اشک هایی کز فراق تو چه نیکو ریخته.
من کجا و نوکری ات که رئیس مذهبم.
همتش را در قدومت وقف جارو ریخته.
روضه خواندن نزدتان سخت است وقتی چشمتان.
خون به جای اشک پای داغ بانو ریخته.

غیرت چشمت شبیه چشم سقا خون گریست.
بر غم زینب که داغی سر تر از آن داغ نیست.

رسول رشیدی راد(مجتبی)