گناهِ باران

شعر من ، تحفه ی دل ، بدرقه ی باران است
شعر من زاده ی خالی شدن از یاران است
بعد او شعر به کاشانه ی ما چون نان است
این تسلای دل و خاطر من، آتشِ یخبندان است
من نگویم که این خانه ز باریدن او ویران است
در هوایش به سرسبزی آلوده زمین، ایمان است
بار دیگر که بیاید عطش یاران را، نَمِ او درمان است
باورت باد که این عهد میان من و او پیمان است
و گنهکار، زمینیست که نا خواسته بالینِ گنهکاران است
دردِ من سوختن نابترین شعر جهان ، ایران است