بوسه ای از تو جان دهد آدمکای خسته را

صبر مرا نمی کشد پنجره های بسته را

کنج قفس کشنده است قمری دل شکسته را

از پی تو دویده ام خسته راه گشته ام

آه نشان من مده عشق به گل نشسته را

هرچه خیال رشته ام پنبه شدست کی دریغ

دانه نشان من مده مرغ زدام رسته را

خنجر آب دیده ات کارگر دلم نبود

زخم زغمزه ات بزن قلب زهم گسسته را

خادم خانه زاد تو حجب و حیا نمی کند

بوسه ای از تو جان دهد آدمکای خسته را