منتظران سفر(سیل شیراز)

منتظران،
قرآنی در دست 
پشتِ سرش آب ریخته بودند  
مسافرِ بهار بود 
کوله بارش، همه عشق و لبخند
رسید به دروازه عشق 
خواجو نشسته بود بر دَر
سعدی مدهوش در گلستان 
حافظ منتظر شاخ نبات....
به ناگه آسمان گریست 
آب،طوفانی شد در راه 
کاش نوح از راه می رسید!
خشکید ذوقِ آخرین بوسه برلب 
همسفر در راه ماند
جگر گوشه به جای شیر 
گِل میمکید 
لالایی مادر خاموش ،
موجِ وحشت گم شد 
در نگاهِ همسفران !
جان سپردند در آغوش بهار ....