گفتمش نیست روا جور به دیوانه خود
با منِ دوست کنی آنچه که بیگانه خود
هر دم از داغ تو در آتش سوز و تو ولی
نکنی خوش نظری سوخته پروانه خود
حکم عشق آن که کند خانه ویرانه بنا
بر من اما ز جفا گشته خزان خانه خود
ای که از تیغ جفا سینه به خونابه کشی
کس بدیدی بزند صدمه به کاشانه خود
پیش ازعشق تو مرا راحت وارامش دل
لیکن آتش به من از دیده مستانه خود
هر که دارد هوسی برسر سودا زده اش
بار عشق تو مرا بس به دل وشانه خود
عزم دیدار تو چون تشنه پی جرعه آب
تو ولی دور و نهان صورت فرزانه خود
این همه در به دری بر سر کوی تو سبب
ره مگر دل که دهی مجلس شاهانه خود
عاشقان را به صفا باده و پیمانه دوست
ازچه بخشی به هرآن مستی پیمانه خود
من که غیر از درتو کس نشناسم به شفا
چون شود گر که نظر عاشق جانانه خود
بگذرد عمر و مرا نیست چنان ناله و غم
مگر آن حسرت دل بوسه ز دردانه خود
دشتیا چرخ روان هرکه کشد شرح دلش
خرم آندل که کشد عشق به افسانه خود