یلدای کنونی

من گرفتار سکوتی پردرد
مثل یلدای کنونی دلسرد
تیک تاکی که مرا باخود برد
از کنونی که مرا درخود مرد
گره ی موی شده در هرکار
زیرِ آوار طلسمی بیمار
حلقه اویزِ شبی طولانی
روی انگشت سوالی جانی:
"که چرا بخت، مرا یارنشد؟
یارشدبار!که غمخوارنشد؟"
نفسی تنگ و دلی پرآشوب
مشتِ افکار طنین است و بکوب
من‌ِ آواره که جز او درسر
چشم برراهِ قدمهاش به در
همه ی عمر مرا شیدایی
همه شب هست مرا یلدایی...

مجیدبیگدلی.۱دی ۹۷..ساعت ۱۲..