ترس دروغین

درودتان جناب رفیعی بزرگوار!

غزلی شیوا و روان؛ موزون و دلنشین سرودید.‌ ارزشی و پرمحتوا و پندآموز.
سرشار از کنایات؛ اصطلاحات و آرایه‌های ادبی؛ از جمله:

_آفت اگر به جان گل افتاد، مرده است: این مصراع، تمثیل‌گونه‌ای است تاکیدی، برای تحذیر از مفهوم مصراع اول شعر: با اضطراب، قلب تو پیوند خورده است. (آفت: استعاره از اضطراب./ گل: استعاره از قلب.)


_مومن فقط به دست خدا دل سپرده است:
ضمن اینکه توکل مومنان بر خداوند را می‌رساند:
...وَ مَنْ یتَوَکلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ(طلاق/بخشی از آیه‌ی۳)
*...و هر کس بر خدا توکل کند پس او برایش کافی است؛ در حقیقت خدا کارش را (به انجام) می رساند.*
به طور ضمنی نیز با توجه به محتوای شعر، می‌تواند تلمیح باشد به ترس واقعی، که همان ترس مومنان از خداوند است و در آیات و احادیث بسیاری آمده است؛ از جمله:
***والذین... و یخشون ربهم و یخافون سوء الحساب•
و آنها که... از پروردگارشان می‌ترسند و از بدی حساب ( روز قیامت) بیم دارند• (رعد/بخشی از آیه‌ی۲۱)

***انما المؤمنون الذین اذا ذکر الله وجلت قلوبهم...
 مؤمنان، تنها کسانی هستند که هر گاه نام خدا برده شود، دلهاشان  ترسان می‌گردد... (انفال/بخشی از آیه‌ی۲)
***

_اصطلاح دست پیش گرفتن:
کنایه از: برای رفع اتهام از خود، تقصیر را به‌گردن دیگری انداختن؛ طلبکاری کردن در عین آگاهی به بدهکاری.
*

_اصطلاح دندان شمردن:
کنایه از: کسی را ساده/نادان یافتن؛ از سادگی کسی سوء‌استفاده کردن.
*
_مصراعِ (ترس) مانند سنگ، سینه‌ی ما را فشرده است: آرایه‌ی تشبیه.

*

به جهت بُعدِ ارزشمندی و آموزندگی شعرتان، تیک نقد را فعال می‌کنم.

زلال احساس و اندیشه‌تان هماره جاری باد!