رستن

سلام بر علیرضای عزیز

شعر شما رو چند بار خوندم
بدون تعارف برخلاف برخی نوشته ها اسم شعر رو بر این اثر شما می گذارم
قواعد و اصول در آن تا حدودی رعایت شده
اما به نظر من چند نکته وجود داشت که خدمت تو دوست عزیز عرض میکنم
چه در تصویر و چه در محتوا

در بند اول
و این‌گونه(*****)
به شک درآمدم؛(نسبت فعل درآمدم به شک ایراد تالیف دارد ای کاش می گفتید به شک افتادم)
دره‌ای بس عمیق
که دهشت بی‌بازگشتی(اگر دهشت منظور سرگشتگی باشد)
همه‌ی خود را هاشور می‌زد(ترکیبات خوبی بکار بردید اما مخاطب همچنان منتظر آن گونه ای است که شمارا به شک انداخته و آیا سرگشتگی بی بازگشت خودش را هاشور می زند؟ منظور چیست؟)
اما
جسارت(کدام جسارت؟ جسارت در چه چیزی؟؟؟)
جلودارش بود.(جلودار هاشور زدنش؟ پس چرا از فعل می زد استفاده میکنیم؟)
ایراد بزرگی در رساندن محتوا در این بند دیده میشود که برای فهمیدن منظور شاعر ادامه میدهیم
در بند دوم
پیل‌تنانه، هرگز؛
تنها به امید سیلی که برکند
و آخرین رسوب‌های تردید
آبرفتی شود
به روییدن خار و گل.(بند خوبیست و محتوا مشخص)
در بند بعد
من
جاماندن‌ها را به سکوت اشاره داده‌ام(جاماندن ها خودش فعل است چگونه در جایگاه فاعل قرار می گیرد این سطر ضعف نگارش دارد اگر منظور شاعر جامانده ها است که بهتر است از همین واژه استفاده کند)
خویشتن را بر خیش(اگر خیش منظور لباس و قبا باشد معلوم نیست که خویشتن بر خیش چه شد؟ یعنی فعل کجا رفت؟)
و چکمه‌های بی‌سرباز(مطابق بند قبلی فعل ندارد)
آواز دادم احشام را(منظور از آواز دادن احشام چیست؟ نسبت فعل دادن به آواز ضعف تالیف است)
که خویشاوندیشان(احشام خود سوم شخص است و نیاز به ضمیر متصل اِشان به خویشاوند نیشت اینجا ضعف نگارش دارد)
در غربت اندیشه پنهان بود.
این بند به لحاظ محتوایی نامشخص است
و بند آخر
دست زنی که لطافت خورشید است
-چه از سر اجبار-(صحبت از صفتی خوب چرا از سر اجبار؟ در هیچ کجا صفت خوب داشتن اجباری نیست)
آهنگِ دیدن را
به ترانه‌ای سروده است(محتوا نا مشخص)
به گشودن(به کدام گشودن)
بی‌تکرار.(کدام تکرار)

و در انتها همچنان خواننده به این نکته فکر می کند که به کدام گونه شاعر به شک افتاد که شروع به نوشتن کرد

امید که جسارت بنده رو می بخشید
پایدار باشید