زیبــــا رخ مهتـــاب

تابان فروغ انس و جان ، افسونگـر روح و روان

زآن مـه جبیــن مهربان،همـواره می جویــم نشان

زیبــــا رخ مهتـــاب را ، رخشنــده عالمتـــاب را

هرگز نخواهم خواب را ، تا چهره اش بینم عیــان

میخــانه جویان الســـت ، ازعالـم هستــی گسست

گردیده ام از باده مست ، ای ساقــیِ مستـی فشان

آن سـاقــی مستانــه خـو ، در کـوزه دارد مـی نکو

هـر دم که ریزد در سبو ، مستـم کنـد در این میـان

شیـدای لیلا می شـوی ، مجنون و رسوا می شـوی

آن دم هویدا می شـوی ، کز جان گذشتی بهـر جان

رسم و طریق عاشقـــی ، آموز ازو گر حاذقــــی

گر رتبــه آری لایقـــی ، پوینــــدۀ راه جنــــــــان

طالـــع نکـــویان جهان ، موعــــود خُلــد جاودان

چشمک زنان استارگان ، آذیـــــن دلان آسمــــان

در کعبـه جویم روی تو ، مستم ز خلق و خوی تو

در هـــر خــم ابروی تو ، حیـران منــم ای دلستان

فتّـان کنـــی فتنــه گـــری ، دل را به کویت می بـری

آنکس که شد پاک و بری ، بالا بـــری تا کهکشــــان