دیرینه

تـا خمینی همچنان شمعی و جان پروانه بود
تا لب ازلب میگشود اشکم به روی گونه بود

طیـــف انــــوار نگاهـش بوده گـــردون سپهر
فکر و ذکر عاشقی بود آنچه اندر سینه بود

زندگی را جز خط و خالــــش نبوده حاصـــلی
هـم محبت بود و هم غم ، هم اسـاس کینه بود

عــــشق او در قلب یاران بوده از روز الست
خلوت دلدادگانش صحبت دیرینــــه بود

از چـه رو اسـرار عزمش صحبت اعداء شده
چون سبـوی می به دستش گوهریک دانه بود

در خروش و در خموشی لــرزه بر اعداء زده
با همه لطـف و صفا او هیبتــــش مردانه بود

بعـــد از او اما چه حاصل راه ما دیگـــر شده
فکرمان زآن پـس همه در خدمت بیگانـه بود

وای اگـــر تنـــها شود بار دگـــر مــولایمان
کــــربلا بر پـــا کند عهدی که در آدینه بود