معبد بیدار

تا پر بگیرم  ازین دشت، از لحظه های غربت و تکرار
تا گم کنم طلوع شفق را، در خوابهای معبد بیدار

از واکه های خونی لبریز، در التهاب صلای غزلها
تا ابتلای منتشر باد، در سروهای صامت  تبدار

مواجی سکوت شبانگاه، در باغهای معلق افسوس
، گلریز مهرگان جهان_رنگ، در بیقرار  طلایه ی غمبار

با حشو نارس قرنی، آکنده از  سموم اثیری
در رد پای سوری جانکاه، دروازه های زرد خزانبار

ابعاد سرکشیده ی اندوه، در فصلی از سرایه ی دریا
افسون آتشین صراحی، در مرغوای حسرت دیوار

اسبنده از خلیج شن افزای تا محمل ترانه ی خورشید
بارانی طلایی پاییز، بر شانه های مقیم علفزار

لبریز شیهه های امیدم، در مرغزار عروج نفسها
 بیتاب  انتظار سپیدم، در ساحتی گسیخته افسار

فریادهای گنگ زمانم، در سایه های خیال گم انبوه
آوازهای شمیم خداام، تر دامن گلایه ی رگبار

با چشمه ی سیاه نگاهی، لبخنده های ستاره ی گاهی
لبریز جانشکیب بهارم، در گاههای کرانه ی پندار