اقلیم عشق

 

خواب شبانگاه رفت بخت گرفتار شد
دُر غزل چون مهی تازه پدیدار شد
.
عارض آن ماه روی چون بدَر آمد چو بَدر
مشتری کهنه بر زهره خریدار شد
.
موسم شور است و می از لب یار آورید
مست کن این خسته را زود که هشیار شد
.
شادیم افزون که هر بار دل خون ما
سهمش از این دلخوشی وعده ی دیدار شد
.
از غم رسوایی و ننگ نترسم که دل
شعله زنان تشنه ی ، چوب سر دار شد
.
حرف من زار دل خون چه کنم یک سبد
نُقل سخن بر سر ، کوچه و بازار شد
.
باده تویی ای صنم مست تویی ای قلم
کاین سر شوریده این بار سزاوار شد
.
چون ز ازل در تب  و تاب و جنون آفرید
هر نفسم شعله ای بر دل نیزار شد
.
هر که چو «ایمان» نهد پای به اقلیم عشق
هر دو جهان در برش گلشن و گلزار شد
.