شعر

تو،
 اتفاقی که نمی افتی.
واژه ای کوچک
که در شکمم نطفه بستی
نه توان زاییدنت را دارم
و نه کشتن.
باغچه ای که تو را بلعید
شهر سرگردان مغزم بود.
تو
نمی میری
و هر بار که دفنت می کنم
از شریان دیگری جوانه می زنی.
با تو چکار کنم؟
موهای دودی شهر
جوانه هایت را پیر می کند
و زوایای تیز ساختمانها
واژه هایت را زمخت.
بگو چکار کنم؟
شعر کوچکی را
که از پدرِ حیات آبستن شدم
پسرش ،شهر،
زنده به گور خواهد کرد.
بمان
در سلول های خودم ریشه کن
درخت خواهم شد*.

*دست هایم را در باغچه می کارم سبز خواهم شد. (فروغ فرخزاد)