اتاق...

دري ... همه از جنس پناه

دستگيره كه دست مي خواند

اتاقي مكثِ ترحم

ديوارها...پايين آمده از سقف توهّم

عينك پنجره خط خورده به سنگ

به شعاع بوسه سنگ

ريخته بر رخ همه اشكهاي قشنگ

اين طرف

بخت شده همبستر خواب

آن طرف

تيكِ معكوس زده تاكِ زمان

پرده اي در نوسان

تارِ ذهن بر پود زمان

آينه با نور بيات

...لحظه ها همدست اند

هرنفس مي شكند آه سكوت

چشمها... كج دار و مريز

جوهري... نقطه فقط مي كارد

دفتري... بي هيجان مي خوابد... .

.