نمی ترسم

من از آن دشنۀ عریان
که قصد جان من دارد
 نمی ترسم
از آن دزدی که رودررو
بنای بردن همیان من دارد نمی ترسم
من از آن آتش سوزان
که خرمن خرمن از
اندیشه می سوزد 
هراسانم
از آن سنگی که عزم تارک و دندان من دارد
نمی ترسم
من از باغی که پر ابهام
در آنسوی دیوار است
می ترسم
از آن بادی که با زوزه
بنای کندن بنیان من دارد نمی ترسم
دلم از اشکِ بی کس
رشکِ یارانِ حسود و سرد و بی احساس
می لرزد
ز یک لشکر عدو
کو نقشۀ حرمان من دارد نمی ترسم
ز تزویر و ریا و مکر دیندارانِ بی انصاف
ترسانم
ولی از ملحدی
  تا حرمت ایمان من دارد
 نمی ترسم
هراسانم از آن رودی
که آرام است و ژرفایش نمی دانم
ز موجی که
 همیشه
روی بر ارکان من دارد
نمی ترسم
از اورادی که روحم را کِشَد
در بند نادانی
 گریزانم
ولی از دیو زشت و بد نهادی که
  هوای کشتن و زندان من دارد
 نمی ترسم
از آرامش ،  از آن آرامشی که
بوی طوفان می دهد
دراضطرابم
ز داد و دود و خیزابی
که درد از من
سراغ  از من
نشان از عزت و انسان من دارد
 نمی ترسم ، نمی ترسم