قوزي شده برقوزمن

گفتم بتواي ساربان ، اين ره پياده طي كنم

تادربهاران عشق را بي كاروان لِي لِي كنم

اين سوزوسازعاشقي، آشفته كرده حال من

فصل خزانم كِي رود ؟  تامن هواي مي كنم

خواهم دمي بي خودشوم ازبارغم پنهان شوم

بامستي وجام شراب ، همزادوهم پيمان شوم

زانو به سينه،خون جگر، تاكي بمانم دربه در

تاغصه باشد دردلم بي عشق وُبي سامان شوم

ديگرچه گويم دردخوداين غصه همرازم شده

چسبيده بردامان من ، او نغمه ي سازم شده

وقتي كه تنها ميشود ، فرياد وُ بلواميكند !

بيچاره خودغم ديده است ،اوسوزِآوازم شده

هرجاكه من گم ميشوم ، باگريه پيدا ميكند

باتاروُتنبورش مرا ، درخانه رسواميكند !

چفتي زده برخانه اش ، شادي نيايدسوي او

تنها براي درد وُ غم ، اوقفل در وا ميكند

خواهي بداني كارِمن اين بوده حال وُروزمن

مرهم نباشدغيرازاون بردرد سينه سوز من

ديگرفراموشم شده ،  فصل بهاروُ باغِ گل !

ديوانه گشتم دست او، قوزي شده برقوزمن !

s@rv