...

۱)
دست و دل بسته 
به میدان میرسم ،
پروانه ها نیستند، 
شاهدان 
زبانشان را بریده اند!
و میزبانان 
جا خالی کرده اند!
باز هم دیر رسیده ام 
فقط یک 
شابلون خونین است و 
قلمی که بر دوشش افتاده
و نقاشی که نیست ...
بوی پشیمانی میدهد
رد پایش...

 

۲)
شهرِ دو رنگی هایِ نساختنی است
حال این روزهایم،
هزار موج می آید 
و من 
رو به هیچ قبله ای 
آسوده نیستم؛
مثل
قاصدک ِ بخت برگشته ای 
که بالهایش
گرفتار بازی کودکی بشود ،
جا خورده ام ..
مثل وقتی که شیر باشی و 
سکه روی خطش را 
نشان دهد،
کم آورده ام ...؛
قلبم 
معبد دردهای شکافته است
و
یک دستِ بی صلاح
دارد 
هرچه بودم را 
بیرون میکشد 
و سنگی به سنگینی صخره،
به بی رنگی آب 
می کارد 

لایِ سوگندهایم!

و
 شاخه های آرزوهایم را 
می تکاند؛

.

.

.
کم کم دارم
به چیزی 
به مانندِ 
تو می مانم ...

 

پ.ن

کاش بیش از این دستِ کسی رو نشود ..