حـــســـرت

صبحست و آه میکشم از دست روزگار

دستت مزن به زخم دلِ زار و بی قرار

گرچه طلوع صبحِ دگر ، راست این جهان

ای وایِ من که شاد نگشتم بدین بهار

آرام نبـوَدَم ، که چه خونابه میخورم

در گوشه گوشه های خیالم مجو قرار

ای چرخ از چه دلخوشی ام را کنی تباه؟

دستم نمی رسد  که ز تـو ، برکنم دمـار

همچون خسی که بر لب دریا شود غریق

در اشک خود بغلتم و گردم چو شوره زار